Onze memorabele tourtocht

Binnen de Stag club is het blijkbaar een traditie om in de pen te klimmen nadat je voor het eerst mee gedaan hebt aan een tourtocht. Dus wie ben ik om deze traditie de nek om te draaien.

Op zondag 16 september vertrokken mijn vrouw en ik uit Driebergen - Rijsenburg ( met een twijfelachtige weertype van : ‘wel of geen open dak’ naar het pittoreske Willemstad om aldaar deel te nemen aan de geplande ‘waterrit’. De heilige koe mocht geparkeerd worden bij een fraai momentaal gebouw, om vervolgens te voet te gaan naar de ‘ Rosmolen’, alwaar de organisatie al klaar stonden om ons en de andere leden te voorzien van koffie en gebak. Toevallig waren wij het eerst aan gekomen , maar niet lang daarna hoorde je al van verschillende kanten het sonore geluid van de andere aankomende Stags. Het viel ons op dat er tussen de aanwezige leden een hechte band was. Bij ons als nieuwe leden wekte dat volop vertrouwen in een prima dag.

Nadat een ieder zijn of haar koffie met toebehoren had genuttigd, nam de organisator het woord en onthulde zijn plannen voor de rest van de dag. Met de routebeschrijving en vragenlijst ter hand begonnen wij aan een tocht van enkele uren door het waterlandschap van Brabant, Zuid Holland en Zeeland.

Althans dat waren wij ook van plan, ware het niet dat na plm. 15 min. ons ‘Edelhert’ er de brui aan gaf. Mijn gedachten omtrent het ‘Edelhert’ waren toen niet meer zo edel. Het is maar goed dat men mijn gedachten niet kon lezen, anders hadden de omwonenden wat nieuwe woorden geleerd, maar dit even terzijde.

Al ras na het uitvallen van de auto bleek dat het woord TEAMBUILDING binnen de club volledig op zijn plaats is. Een van de leden stelde met een haarscherpe diagnose vast dat een gasstangetje los geschoten was, doordat het kunststoffen gedeelte volledig gescheurd was. ( Hopelijk omschrijf ik het zo goed, ik heb nl. net zoveel verstand van techniek als een kip van sterrenkunde) en toen rees de vraag: hoe nu verder? Na wat heen en weer gebel bleek onze Belgische vriend zo’n onderdeel bij zich te hebben. Toen het gewraakte onderdeel er weer inzat, konden de hulptroepen en wij weer verder met de rit. We hadden alleen wel een dik uur verspeeld. Maar in overleg werd besloten om een korte route te nemen naar het restaurant aan het Grevelingenmeer  waar ons een copieuze maaltijd stond te wachten.

Nadat wij allen voldoende gevoed en gelaafd waren, begonnen wij aan deel II van de aqua rit. De regen god Pluvius deed zijn uiterste best om het humeur van de rijders te ondermijnen , maar moest het loodje leggen tegen zo’n bataljon Engelse auto’s. Goed gemutst en met weer een tevreden knorrende Stag, kwamen wij terecht op een parkeerplaats bij een water waarvan de naam mij even ontschoten is. Hier kregen de rijders een tweede vragenlijst met een paar pittige vraagstukken voorgeschoteld, waarvan de meesten het antwoord schuldig moesten blijven. De antwoorden kregen wij te horen bij het eindpunt in Numansdorp. Onder het genot ven een kleine versnapering zouden de winnaars bekend worden gemaakt, maar er was blijkbaar besloten om de pechvogels van de dag maar eens in het zonnetje te zetten. En natuurlijk ook de hulptroepen werden beloond d.m.v. een attentie.
Rest mij nog een ieder te bedanken voor de hulp die wij hebben gekregen bij onze eerste kennismaking ( en zeker niet de laatste) Ondanks het mankement hebben wij toch een aangename dag gehad.
Tot ziens, “de Pechvogels”