In de aanloop naar de Utrechtrit op 30 mei 2010 bleek, zo heb ik begrepen, dat de aanmeldingen wat achterwege bleven. Natuurlijk had de weersverwachting daar ongetwijfeld mee te maken.
Ook wij twijfelden over deelname, in de weken voor de rit werden we geregeld verslagen door de elementen. Van gekneusde ribben tot hooikoorts en grieperigheid, alles passeerde zo ongeveer de revue.

Maar anderzijds, als iemand een rit organiseert en daar veel tijd en energie in steekt moet je wel erg ziek, zwak of misselijk zijn om niet te gaan! Zeker als je binnen een zeer acceptabele afstand woont van de regio waarin gereden wordt.

Dus op 30 mei rond 09.00 uur togen wij vanuit Apeldoorn naar Zeist voor de traditionele koffie met appelgebak voorafgaand aan een rit. Het Slot Zeist vinden was geen probleem, maar waar moeten we de auto parkeren? Later bleek dat Frans van mening was dat we gewoon tussen de Ferrari’s dienden te gaan staan. Gelukkig had hij dit niet goed. Onze Stag mag dan wel door een Italiaanse designer ontworpen zijn, maar verder gaat het niet! Nee, de Ferrari’s konden nog niet in de schaduw staan van onze voitures…..

Tijdens het verorberen van de ons aangeboden lekkernijen kregen we uitleg van Pieter Jan over de route. Er zou worden gereden door gebruik te maken van het bolletje-pijltje systeem.

Vergat ik bijna te vermelden dat de opgegeven deelnemers de uitleg ook over de mail hadden ontvangen zodat we niet geheel onvoorbereid in Zeist aankwamen.

Na de toelichting van Pieter Jan werd er om de twee minuten gestart. Maar niet nadat er een mooie foto van de line-up werd gemaakt, aan alles was gedacht.
Voor velen was het even indribbelen in het bolletje-pijltje systeem.

Bolletje-pijltje leek thuis zo appeltje-eitje, dus vol vertrouwen vingen wij aan met de rit. Toch al snel drie keer fout gereden. Het is voor de navigator een hele kunst om; van de omgeving te genieten, het routeboek bij te houden, de vragen te beantwoorden en de bestuurder ( ik dus….) te overtuigen dat hij vooral alleen moet sturen, gas geven en incidenteel te remmen. De bestuurder in het gareel houden was dan ook misschien wel de grootste uitdaging. Kortom, ik bemoeide mij natuurlijk teveel met de taken van de navigator…… Tijdens de discussie over foutje nummer twee, gingen we dus naadloos over in de derde fout.
Het was allemaal zo onnodig….., de route zat goed in elkaar en was glashelder. Dus nadat ondergetekende besloot zich volledig over te geven aan de navigator, ging het al stukken beter!
Daar we maar kleine stukjes fout waren gereden was het ‘bijtrekken’ eenvoudig. Af en toe de Stag even laten brullen (of burlen..) en we lagen weer op schema….. Later bleek dat dit ‘bijtrekken’ niet zo noodzakelijk was geweest. We hadden de snelste tijd van de eerste etappe……

De rit voerde ons door een gevarieerd landschap. Van stedelijk gebied, mooie dorpen, kleine gehuchten, mooie kastelen en landhuizen, bossen, platte land tot prachtige dijken. Vooral de dijken en bosweggetjes vonden we zeer de moeite waard. De combinatie van een prachtige omgeving en smalle bochtige weggetjes brengt de Stag natuurlijk in opperste vervoering.
Het weer zat ietwat tegen, maar zoals al sinds mensenheugenis een bekend gezegde; na regen komt zonneschijn.

Zo ook nu, na de regen konden we de volle vijftien seconden genieten van de doorkomende zon. Om vervolgens weer achter de bewolking weg te duiken…… Maar de neerslag viel uiteindelijk best mee en het kon de pret van de deelnemende equipes zeker niet drukken!
Na ongeveer anderhalf uur rijden werd het tijd voor de lunch. Onder de maaltijd werd er druk gepraat over de rit en andere (ook Stag gerelateerde) zaken. Net toen we ons afvroegen of Simon en Corry nog wel zouden komen, haastten zij zich naar binnen. Naar hun zeggen zaten ze vele kilometers achter een diligence! Mmm mmm, wat een goede smoes voor verkeerd rijden. En Simon bracht ‘m zonder te blikken of te blozen…..!
Tijdens de lunch was Jan K. (inderdaad, heb z’n naam geanonimiseerd omdat hij bestuurslid is) zich al aan het verheugen op de prijsuitreiking. Want dat hij de eerste prijs in de wacht zou slepen stond voor hem als een paal boven water. Wie heeft er immers meer verstand van kastelen en landhuizen dan Jan K.? Zag ik hem de organisatie nu ook al een beetje ‘masseren’ om te werken aan een voor hem gunstig eindresultaat?

Na een prima lunch met gezellige tafelgenoten vertrokken we als eerste voor de tweede etappe. Even wat gas op de zuigers om eventuele polonaisegangers af te schudden.
Maar na enkele kilometers werden we verrast door……… u raadt het al: de diligence! Deze zag blijkbaar ook geen mogelijkheid om even opzij te gaan, achteraf ook heel verstandig.
Dus nadat wij kilometers achter deze kar met peerd’n  aan hobbelden sloot de een na de andere Stag zich bij ons aan. De sliert Stags werd steeds langer en wij reden voorop.
De Stag achter ons werd ietwat rusteloos en baldadig. Af en toe reed deze alsof ie in Groot Brittannië was, links van de weg.

Wie zou daar nu achter het stuurwiel zitten? Even een fotootje ‘achteruit’ maken. Na deze foto genomen (bewijslast) en bestudeert te hebben, bleek het Jan K. te zijn! Vermoedelijk wilde hij ons opjagen zodat we niet meer in aanmerking voor de prijs zouden komen….

Gedurende het stationair rijden, werden we zelfs nog een keer links ingehaald door een fietser! Maar na vier kilometer achter de diligence was deze bij z’n eindpunt en konden wij weer verder. We gaven de Stag maar even de sporen om de gemiddelde snelheid weer een beetje op te voeren.
Na een prachtige tweede etappe werden we wederom door Wouter verwelkomd bij het eindpunt. Daar konden we nog even napraten onder het genot van een hapje en een drankje. Terwijl Pieter Jan en Wouter de scores aan het berekenen waren, was Jan K. zich al aan het opmaken om de prijs in ontvangst te nemen.

Maar de overigen hadden er alle vertrouwen in dat Wouter en Pieter Jan op betrouwbare en integere wijze tot een eindscore zouden komen. Zonder de andere deelnemers tekort te willen doen bleek dat ondergetekende met navigator / echtgenote de eerste prijs hadden gewonnen! Een prachtige beker viel ons ten deel. En met dank aan de diligence waar we geruime tijd achter hebben gereden. Anders was onze gemiddelde snelheid ongetwijfeld veel hoger geweest en had Jan K. misschien wel de eerste prijs gewonnen!

Nadat Jan K. een dankwoord had uitgesproken en een welverdiende fles aan Pieter Jan had overhandigd dienden wij huiswaarts te keren, de buit was immers binnen!
Nee hoor, gekheid. Maar ondanks dat het ook bij het eindpunt nog heel gezellig was, moesten we onze 13 jarige dochter gaan verzorgen die voor het eerst in d’r leven de hele dag alleen thuis was gebleven. Door ziekte (niet te ernstig, anders zou u ons kunnen bestempelen als ontaarde ouders) wilde ze niet uit logeren en meegaan vond ze ook geen optie.
Al met al hebben we, ondanks het iets mindere weer, een uitstekende dag gehad. Een goed verzorgde rit, met leuke mensen even bijgepraat of weer iets beter leren kennen.
De leden die er niet bij waren hebben echt een leuke dag gemist.

Pieter Jan en Wouter, enorm bedankt voor deze geslaagde dag!

Martien Smit

.