Omdat ik altijd graag met mijn Stag wil rijden, maar er eigenlijk te weinig toe kom, ben ik ooit lid van de Stagclub geworden. Zo maakte ik vele prachtige ritten mee; helaas echter viel de voorlaatste rit dus precies op 30 mei. En omdat dat nu juist de verjaardag van onze kinderen is, ging het niet lukken om mee te rijden.
Het weer was op die bewuste zondag 30 mei overigens weliswaar net niet “bar en boos” maar zorgde er wel voor dat ik het toch iets minder erg vond om niet mee te hebben kunnen rijden; wel hoopte ik natuurlijk dat het op 20 juni beter zou zijn…….

De weerkaarten en Erwin goed in het ‘snotje’ gehouden waren de voorspellingen een week ervoor eerst zonnig om plaats te gaan maken voor steeds omineuzere verwachtingen eindigend met alleen wolken. Tja en beter zouden we het niet krijgen.
’s Morgens vol goede hoop, samen met Wijnanda, met een nog waterig zonnetje, uit Zwolle vertrokken om mijn zwager Frans Pel bij het huis van Jan Vermeulen in Steenwijk op te halen. Frans heeft, net als Jan, al menige Stagtocht met mij als co-piloot meegereden en bezit zelf een TR-6; dus was het deze keer de eerste ‘legale’ kans om eens samen op te rijden.

Precies op tijd begon het ‘feest’ met een behendigheidstest om zowel voor- als achteruit rijdend een voor-, respectievelijk achter de auto geplaatst mini vlaggenmastje zo dicht mogelijk te naderen maar net niet te raken. Het aanraken werd beloond met slechts 100 strafpunten, die ik dan ook moeiteloos scoorde……
Inmiddels was de zon niet meer te zien en zou zich de rest van de dag ook niet meer vertonen. Echter niet getreurd, we reden door het schitterende Friese landschap en onderweg konden we, als we tenminste niet al te moe gereden waren, de benen strekken om de Tjongervallei vanuit een uitkijktoren te gaan zien.

Al snel zagen we dat de fotoshot van de convocatie er net zo uit zag als het uitzicht zodat we bijna besloten maar in de auto te blijven; dit eens temeer omdat ik altijd stel dat alles wat je met de auto kan doen je vooral niet te voet moet afleggen.
Maar dat zou toch wel erg lui zijn, dus hebben we na rijp beraad maar de traptocht ondernomen.  Boven aangekomen zagen we in dat het niet voor niets was, want behalve het fraaie uitzicht troffen we ook de letter ‘T’, noodzakelijk om onze score niet al te negatief te laten eindigen . Welgemoed tuften we vervolgens verder, ons moeizaam voort worstelend langs de potentiële fotolocaties , want alles was natuurlijk ‘verdacht’. Daarnaast is het natuurlijk  voor de organisatie altijd een risico dat iets roet in de route gooit en in dit geval was het ook weer eens raak want de doorgang werd geblokkeerd door een totaal overbodig fietsevenement, overbodig daar de Tour de France nog moet starten en toch al veel te lang duurt.

Maar goed, Jan was niet voor een gat te vangen en als hij al niet het verkeer stond te regelen was hij op een andere plek weer present om de karavaan te fotograferen, getuige de fraaie foto’s die hij al rondmailde. In het begin van de middag kwamen we aan in Ossenzijl om te eindigen op de parkeerplaats van het bezoekerscentrum van de Weerribben; na “een eenvoudige doch voedzame maaltijd” reden we via Blokzijl langs Vollenhove richting Giethoorn, om te eindigen in Café Smit. Hier hadden de gebroeders Kamphuis het ook weer prima voor elkaar met een eerste klas parkeerplaats ver weg van grijpgrage vingers maar mooi in zicht tegenover het café, aan de andere kant van het water.

Binnen hingen de beloofde foto’s die helaas door ons, op drie foto’s na, niet gedurende de rit zijn gespot. Nu vind ik het nooit zo erg om niet te winnen want ooit heb ik als hoofdprijs het ritverslag mogen schrijven; en zo zie je maar weer dat je in deze barre tijden nergens meer zeker van kunt zijn, want ook zonder een adequate score kwam ik er niet onderuit om hetzelfde te doen. Na enige heerlijk biertjes namen we afscheid van de groep onder dankzegging voor de voortreffelijke organisatie!
Wellicht is een combinatierit met de CTH voor herhaling vatbaar in de toekomst, wie weet……


Max Asjes