Om ook met het hele gezin “open” te kunnen rijden, had ik begin dit jaar mijn tweezitter verkocht en een Stag met achterbank gekocht. Eigenlijk automatisch dan ook lid geworden van de Stag Club Nederland. Op 20 maart vond de belangrijkste dag van het jaar plaats voor de SCN, dat was de A.L.V. verenigd met een uitje door het plassengebied.

Zaten we begin maart nog in de sneeuw, op 20 maart scheen een mooi lentezonnetje. Voor een aantal mensen was dit de eerste dag dat hun Stag dit jaar uit de garage kwam, andere moesten eerst nog de sneeuwkettingen opbergen en de winterbanden verwisselen. Er was zelfs nog een enkeling die vergeten was dat hij zijn motor nog in zijn Stag moest plaatsen. Hij had pech en nam plaats op de pasagiersstoel. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat de Stag zich ook uitstekend thuis voelt in de sneeuw, de kachel houdt het interieur meer dan warm. Maar op 20 maart was dit niet nodig, het zonnetje scheen dus het dak kon eraf. Zo’n kleine twintig Stags stonden deze ochtend in het zonnetje te blinken. Na het bekende “bakkie doen” en het elkaar begroeten kon de A.L.V. beginnen.

Voor de ALV stond niet teveel tijd geprogrammeerd ondanks enkele zware punten zoals het afscheid van een aantal bestuursleden. Deze mensen hebben de afgelopen jaren veel tijd en energie in de vereniging gestoken en gaan nu van hun welverdiende rust binnen de Stag club genieten. Bravo voor deze mensen en laat ieder bedenken dat zonder enthousiaste leden er geen Stag club is. Bij deze ook veel succes gewenst aan het nieuwe bestuur.

Bij het punt contributieverhoging liep het tempo van de vergadering wat vertraging op. Nu kwam er tenminste wat vuur in de vergadering, waarbij het bestuur aan het langste eind trok, maar ook op een onderdeel wist toe te geven. Daarna was de vergadering snel afgelopen, tijd om wat te drinken. Een lieve jongedame deelde bonnetjes uit om de drank op te noteren. Zij vroeg alleraardigst aan een stag berijder: “heeft u een bonnetje gehad”. Antwoord: “Nee, ik heb geen bonnetje gehad, als ik een bonnetje van u zou hebben gehad, zou ik ‘m nu nog hebben, maar ik heb geen bonnetje”. De dame keek nog wat meewarig, begreep hier niets van en liep door.Uiteraard liep de lunch uit en kon de rit iets later als gepland beginnen. Degene die zijn dak nog niet naar beneden had werd hierbij vriendelijk geholpen. Ronald en Martin hadden een fraaie rit uitgezet door het plassengebied in de omgeving van Loosdrecht met daarbij een perfecte routebeschrijving waarmee je niet fout kon rijden.

Met 20 Stags langs de plassen over smalle wegen met knotwilgen en nog echte boerderijen. In het begin was er nog een enkel hijgend hert wat te snel reed, na ongeveer 10 kilometer was het een lint van aaneengesloten twintig Stags. Fout rijden kon nu ook niet meer, het routeboek kon weg. Ronald reed voorop en aangezien hij de route had uitgezet, ging iedereen er maar vanuit dat als je die auto zou volgen, je vanzelf goed uit zou komen. Onderweg nog een niet ingelaste stop. Pech? Nee, Ronald merkte dat zijn heilig hert beter op benzine rijdt dan op gras, een jerrycan bracht de oplossing. In Laren nog even een vluchtige groet gebracht aan de Froger’s die natuurlijk op hun vrije zondag aan het winkelen waren. De tocht verder voortgezet naar een kroeg die je zelf nooit zou kunnen vinden. Midden in de klei, tussen de weilanden was daar opeens een kroeg, die er nog net zo uitzag als 50 jaar geleden. De borrelhap was daar nog steeds kaas met leverworst. Een unieke ervaring. Omdat de lunch uitliep was de tijd om te borrelen voor vele tekort. Mijn Stag kende de weg en liep bijna vanzelf naar huis, voor de mensen in Limburg en Groningen was de rit naar huis nog iets langer.

Een geslaagde dag en voor mij als nieuw lid een reden om een volgende keer weer te komen. Van mij nog enige suggesties voor een volgende activiteit: Er mag van mij wat meer uitdaging in de rit zitten en las wat meer tijd in om te borrelen.

Op naar een volgende rit.

Pieter de Bruin