TWENTE rit SCN zondag 16.06.13

Als je een Twente rit wilt rijden kan het geen kwaad om de nacht ervoor in de buurt te overnachten. Samen met Max en Wijnanda besloten we dus om de dag ervoor een kastelen- en landgoederentocht te maken door de Achterhoek, waar nog wat voorvaderlijke pandjes op een bezoekje van de verre nazaten lagen te wachten.

Zo gezegd, zo gedaan. Begonnen in kasteel Doornenburg om te ontdekken dat dat slot alleen maar op zondag voor publiek wordt opengesteld. Het oude kasteel is trouwens aan het eind van de Tweede Wereldoorlog zowel door de Engelsen als door de Duitsers ieder voor een deel in puin gelegd.

We verlieten het in de regen, maar direct nadat we de rivier per pont waren overgestoken veranderde het weer om zeker verderop in de middag het perfecte Stag weer te worden dat ons ook op zondag heeft verwend. De avond en nacht werden doorgebracht in Ahaus, waar we aan de rand van een golfterrein uiterst relaxed van het aangename der aarde konden genieten.

Volgende dag op tijd wakker en na een goed ontbijt, aan de Asjes kant wel erg overvloedig met roerei trouwens, richting Markelo gereden. De aftrap was door onze nieuwe voorzitter en Marion bedacht op een prachtig buiten, met een authentieke en niet onderhouden oprit. En als nieuwe voorzitter zet  je dan ook je beste beentje voor en toon je dat kosten noch moeite worden geschuwd om het nieuwe elan in de club tot uitdrukking te brengen. Klaas liet ons dus uitvoerig zien hoe een uitlaatsysteem van de Stag is opgebouwd. Hij had het er speciaal voor ons op die oprit onder zijn auto uitgereden en het lag prachtig uitgestald achter zijn auto. Zie de foto.

Nadat we hem allen onze bewondering hadden doen geworden gingen we over tot de meer traditionele aanpak: een heerlijk stukje appelgebak (met SCN embleem) en de gebruikelijke koffie.

Langzaamaan stroomde de oprit van het landgoed vol Stags totdat er 14 waren geparkeerd. Jullie begrijpen dat zoiets op de gevoelige plaat moet worden vastgelegd. Dat kan van vele kanten, maar waarom makkelijk als het ook moeilijk kan. Klaas regelde dus een lieftallige dame die, gewapend met een moderne camera, tot in de nok van het landgoed kroop om van bovenaf een en ander vast te leggen. Voor haar moeite werd ze uiteraard goed beloond. Voordien had Marion diegenen die daarvoor belangstelling hadden, al meegenomen op een rondleiding door de sfeervol aangelegde tuinen. Het onderhoud alleen al moet een fortuin kosten, nog los van de immense hoeveelheid tijd die er in zal gaan zitten.

Nadat iedereen weer een beetje was bijgepraat  gingen we over tot het echte werk. Om 12 uur was het zover: we mochten gaan rijden. Een kopgroep die het zelf wilde uitzoeken en het peloton dat achter de oud-voorzitter in zijn witte rechtsgestuurde Stag zou rijden. Een mooie rit volgde, die, ik mag dat zeggen als ontwerper van het SCN handboekje “uitzetten toerritten”, niet geheel zonder uitdagingen was. Klaas moet zich af en toe in de mijlen of de kilometers hebben vergist en het was zeker niet zijn bedoeling dat we ooit de havezathe Everlo zouden kunnen bezichtigen. Die appetizer heeft het deze dag zonder ronkende Ueberhirschen moeten doen.

Maar alles zat er verder toch wel bij: de prachtige molen Singraven, het golvende landschap, een heuse zandstraling op schier oneindige binnenwegen van onverhard zand (wegens succes herhaald) en een lunch op een drukbezocht terras in Vasse, pal op de Duitse grens. Voor de ware liefhebber was zelfs de Grolschveste, de spelonk van FC Twente, in de route opgenomen. Wat die vermomde plaggenhutten die volgens de mijnwetgeving waren ingericht nu toch met de rit te maken hadden ontgaat ons nog steeds, evenals de dubbelnaam van een en dezelfde autosnelweg: A1 en A35.

De rit verliep, los van de nodeloos leeggereden tank benzine om toch de Everlostraat maar te vinden, voor alle deelnemers na de zelfopoffering van Klaas zonder enig technisch mankement. Ben moet zich vertwijfeld hebben afgevraagd waarom hij zich er voor had opgegeven. Het einde bij Klaas en Marion thuis was wederom perfect verzorgd. Heerlijke wijn, lekkere hapjes, een mooie tuin met veel grond dankzij een extra set schoorstenen op het dak, de oude hond die zoveel bezoek eigenlijk niet meer kon verwerken………………..het was een SCN rit volgens de oude traditie en dus zeker de moeite van het herhalen waard. Op de terugrit vielen de eerste spatjes regen.
Ronald en Trudy