Verslag van de onze “Eerste Keer” bij de Stag-club:
de ALV op zondag 28 maart 2004 te Dinteloord

Tot voor kort dacht ik bij de woorden “de eerste keer” aan echte, pure onschuldige liefde. Maar luister en huiver hoe dit wordt geïnterpreteerd  bij de Stag-club.

Aanvankelijk was ik zelfs gevleid toen ik op de deelnemerslijst van de ALV de aantekening “eerste keer” bij mijn naam zag staan. Dit lijkt heel attent, zelfs professioneel en duidt op een geolied secretariaat, dacht ik. Pas later werd mij pijnlijk duidelijk, wat deze notitie betekende: de groentjes die voor de eerste keer meerijden moeten zorgen voor het verslag van hun “eerste keer”.  Wij hebben onze Stag al bijna drie jaar en zijn twee jaar lid van de Stag-club. Maar tot nu toe hebben wij steeds geen tijd gevonden om de bijeenkomsten te bezoeken. Daar moest dit jaar verandering in komen!  

Ik had mij voorgenomen bij de eerste kennismaking met de Stag-club  met een perfect geprepareerde auto te komen. De auto had sinds oktober in de winterberging gestaan, dus dan maak je je toch een beetje zorgen over zachte banden, platte accu’s, vastzittende remcylinders om maar niet te denken aan startproblemen Je maakt een hele zaterdag vrij en zorgt voor boenwas, chroompoets etc. Maar zoals bekend zal zijn, is de weg naar de hel geplaveid met goede voornemens. De zorgvuldig geplande procedure om Sneeuwwitje subtiel uit haar slaap te wekken moest vanwege “schuivende planning” ernstig geforceerd worden. Maar gelukkig, de Stag was vergevingsgezind: de bandjes stonden helemaal niet plat, ook de accu was niet leeggelopen en olie en koelwater waren keurig op niveau. Dan de meest zenuwslopende handeling; krijg ik ‘m aan de praat of gaan we morgen de schande beleven om met een “vreemde” auto naar de ALV te moeten: contactsleutel één slag om: schuchter komt de benzinepomp tot leven. Fase 1) OK. Nu het spannendste, de start zelf. Sleutel tegen de aanslag, de startmotor draait, maar na drie seconden starten nog geen vertrouwd geronk van een tevreden 8-cylinder. Even rustig adem halen, geen paniek, uit ervaring weet je dat pas na 5 minuten volcontinu starten de accu leeg raakt. Tweede poging: jawel vrijwel meteen slaat de motor aan; de uitlaat klinkt weer als muziek in de oren en ik heb een grijns van oor-tot-oor: mijn “Eerste Keer” is gered!. En het poetsen doe ik volgende week wel… 

Achteraf bleek dat meerdere equipes niet optimaal waren voorbereid: een mede novice dwong bij mij erg veel respect af door vol vertrouwen met een vers verworven Stag de ALV-rit te rijden. Petje af, de eerste dag met de Stag meteen met de club op pad; dat is dus een dubbele “eerste keer”.

De volgende dag was het even doortrappen om op tijd 11.50 uur (?) ter vergadering te verschijnen: toch nog eens navragen waar dat merkwaardige tijdstip vandaan komt. In Dinteloord aangekomen was het geen enkel probleem hotel De Beurs te vinden: de plaats was duidelijk gemarkeerd door (op dat moment) 12 Stags langs de gracht. Daar wordt je warm van, zo’n nest vol mooie Stags die wachten om te mogen gaan draven.
In hotel de Beurs kregen we eveneens een warm onthaal: je hoort ergens bij en om dat te vieren werd er meteen koffie en gebak geserveerd: perfect.
Terwijl het binnen warm en gezellig was voltrok zich buiten een natuurverschijnsel, dat onrust onder de leden veroorzaakte: de zon verdreef de laatste wolken. Er was geen behoefte meer aan het uitmelken van alle agendapunten van de vergadering: er moest gereden worden!

Op een paar auto’s na, die heel pessimistisch de winterkap nog op hadden, gingen alle kappen neer. Wat een fraai gezicht is dat toch, zo’n sliert van sierlijke auto’s door een fraai landschap. Er was een mooie route uitgezet, die over slingerende polderdijken en landweggetjes voerde. Zelden zo’n duidelijke route beschrijving (zelfs met foto’s van kruisingen e.d.) meegemaakt en ook nog uitleg over de verschillende landschaptypes waar we door reden. Rustig toerend door het Zeeuwse en Brabantse land: puur genieten. Gelukkig konden we dit genot delen met vele passanten die het dynamische Stag-schouwspel en het roffel concert geheel gratis kregen aangeboden. Het kan niet anders, na dit vele zintuigen strelende evenement moeten zij die avond als een verlicht mens verrijkt naar huis zijn gegaan…

Eén keer raakten we onze voorganger kwijt bij een oversteek. Flink gassend op de provinciale weg om weer aan te haken, zag ik plotseling op de parallelweg een Stag aan komen, en een tweede daarachter. Dit kon geen toeval zijn. De Stagclub was afgeslagen en wij dreigden op hoogst illegale snelheid die afslag te missen. Het anker uit gegooid: (niets gemerkt van die eventueel vastzittende remcylinders) en weer aansluiting gevonden.

Maar kennelijk was het toch niet helemaal de bedoeling dat we als een colonne achter elkaar aan bleven toeren. Halverwege de rit werd de kop overgenomen en werd een sportieve rijstijl ontwikkeld. Toen moest een keuze worden gemaakt: contact houden met de voorganger of met het landschap. Voor de leden van de Stag-club was de keus niet moeilijk. Nog jaren zullen heldhaftige verhalen de ronde doen over de toeren (letterlijk) die achter in het veld zijn uitgehaald om het lint niet te verbreken.

De rit eindigde in Oudenbosch, waar iedereen rozig en voldaan koelvloeistof bijtankte.

Dit was onze “eerste keer” en die smaakt naar meer:  We hebben ons al opgegeven voor de bloembollenrit.