Het schijnt een goed gebruik te zijn dat een nieuw lid van de Triumph Stag Club, het meest recente nieuwe lid, het verslag schrijft van de laatste club activiteit. Voor een club op zoek naar nieuwe leden en/of meer actieve bestaande leden wellicht op het eerste gezicht niet zo’n handige zet.

Wanneer je de eerste schroom hebt overwonnen en deelneemt aan een samenzijn word je onmiddellijk geconfronteerd met het verzoek een verslag te schrijven. Anderzijds geeft het je wel meteen de mogelijkheid even iets over jezelf en over je, in mijn geval, recent verworven automobiel te vertellen.

Eerlijk gezegd dacht ik dat ik de dans ontsprongen was. Formeel was mijn eerste kennismaking met de club de nieuwjaarsreceptie. In plaats van het verzoek een verslag te schrijven werd ik van diverse zijden besprongen met het dringende verzoek toch maar vooral een bestuursfunctie te overwegen. Hier heb ik uiteindelijk positief op gereageerd. Maar nu eerst hoe het allemaal zover kwam.

In 2003 woonde ik in Driebergen en had nog nooit van een Stag gehoord. Naast mij woonde een leraar van de IVA met een passie voor auto’s en meer in het bijzonder voor Citroën. Op een gegeven moment moest zijn wagen voor langere tijd onder handen worden genomen en zat hij dus zonder vervoer, ware het niet dat een vriend van hem nog wel een autootje te leen had.

En toen stond ik voor het eerste oog in oog met een Stag. Mijn buurman zat een beetje in zijn maag met het feit dat hij nogal wat kilometers maakte in die Stag van zijn vriend. Toen hij op het punt stond naar Noord Holland te rijden en mij deelgenoot maakte van zijn zorgen lag daar een mooie kans. Ik bood hem mijn auto, toen nog een Rover 75 die dag in ruil voor zijn Stag. En zo maakte ik mijn eerste rit in een Stag. Ik weet nog goed dat mijn dochter, de steeds donkerder wordende lucht aanschouwende, zei; pap….weet je eigenlijk wel hoe het dak dicht moet? Waarop ik natuurlijk ontkennend moest antwoorden, in al mijn enthousiasme even niet bij stil gestaan. Droog hielden we het dus niet. Toen was echter wel de vonk overgeslagen, wat een wagen.

Het zou nog 4 jaar duren voordat ik uiteindelijk besloot tot de aanschaf van een oldtimer over te gaan. Een aantal modellen passeerden de revue. Het Engelse karakter van de cabriolet, gecombineerd met het genot van de achtcilinder en de mogelijkheid, door de achterbank, met het hele gezin te genieten gaven de doorslag. Een Triumph Stag moest het worden.

Dat is natuurlijk leuk zo’n besluit maar hoe nu verder. Ik wist dat een oom van mij nogal gek was van oldtimers en bezig was een A-Ford te restaureren. Ik besloot hem te bellen voor advies. Hij gaf mij de tip te kijken of er een club rond deze wagen bestond en hier contact mee op te nemen. De site was snel gevonden en de bestuursleden met telefoonnummer stonden keurig aangegeven. Ik besloot Simon te bellen en hij bleek zeer behulpzaam, zowel met een aantal adressen van mensen die hun wagen te koop aanboden als ook met een lijst met punten waar ik op moest letten.
Voor iemand met niet heel veel verstand van auto’s nog een hachelijke onderneming. Na zelf twee wagens bekeken te hebben besloot ik mijn voormalige buurman uit Driebergen om hulp te vragen. Ik bleek hier wijs gehandeld te hebben en een drama werd mij bespaard. Op een gegeven moment bracht onze speurtocht ons bij Ferry u allen bekend. Twee wagens werden door ons bekeken en getest middels een proefrit. Qua uiterlijk had ik een duidelijke voorkeur voor de groene maar mijn buurman overtuigde mij de bruine te overwegen. Hij was enthousiast over het rijgedrag, de motor etc en vond de kleur lekker eigenwijs en passend in het tijdsbeeld van de jaren ’70 - ’76. Tja…. ik ben er ’s avonds met mijn vrouw nog maar eens langs gereden om de kleur nog maar eens te bekijken. Het heeft even geduurd. Tijdens mijn periode van bezinning kwam tevens het verhaal rond deze auto naar voren. Laten we het zo formuleren; het dossier rond deze auto, niet geheel technisch van aard, zou in het gemiddelde advocatenkantoor niet hebben misstaan. Waar ging het allemaal om; de auto zou een enorm olieverbruik hebben. Ik mijn buurman weer gebeld, in mijn ogen een expert. Willem, zei hij, deze auto verbruikt geen olie dat weet ik absoluut zeker. Tijdens mijn bezoek aan Ferry bleek deze vlot bereid op de motor een jaar garantie te geven. Aan de kleur was ik ondertussen gewend en van de kwaliteit was ik overtuigd. Aldus de koop gesloten.

Nu, 7 maanden en ca 4000 km later, blijk ik goed gekozen te hebben. De auto verbruikt geen olie en heeft het tot nu toe niet af laten weten. Bij ons heet de auto Sjakie vanwege zijn kleur en zegt u nou zelf hij heeft toch iets bijzonders?

Afgelopen zondag maakte hij na de algemene ledenvergadering zijn eerste gezamenlijke rit van Garderen naar Houten. Een prachtige rit in de stromende regen. Met veel zorg uitgezet door Martin. Wat een heerlijke ervaring om met een rijtje Stags achter elkaar door de smalle straatjes en tussen de landerijen door te ronken. Gelukkig bleek mijn wagen behoorlijk waterdicht en de ruitenwissers werkten naar behoren. Wat moet dat fantastisch zijn als je gezamenlijk open kunt rijden. Helaas kan ik 8 juni tijdens de Brabant rit niet van de partij zijn in verband met mijn vakantie.

Wat mij betreft een fantastisch begin van mijn lidmaatschap van de club en een leuke start als bestuurslid. Ik heb er zin in en hoop mijn steentje bij te kunnen dragen.

Willem Griffioen

Willem kon de rit niet helemaal uit rijden, daarom een kleine aanvulling.

Omdat hij geen navigator had, reed hij achter ons aan en toen hij een afslag bij het Amsterdam-Rijn- kanaal miste, althans volgas doorreed,  dacht ik eerst nog dat hij de kuip vol met water had staan, maar achteraf blek hij een afspraak thuis te hebben. Eigenlijk mogen we blij zijn dat het die dag alleen maar regende, een week later lag er immers pekel op de weg en zou de roedel Stags niet zo groot zijn geweest; heeft iets met roest en voorzichtige baasjes te maken…

De op zich fraaie route verraste de navigators een paar keer, maar uiteindelijk werd met hulp van de Tom-Tom de stal gevonden in Houten. Daar werd de rit met een geanimeerde borrel afgesloten (“waar was jij de weg kwijt” en “is jouw kap echt waterdicht?” en Martin en Barbara werden bedankt voor de organisatie van de rit. Het afscheid nemen van Martin was een beetje vreemd. Je zegt tegen iedereen: “tot de volgende keer”, maar je beseft dat de kans niet groot is dat we deze sympathieke maar nu Stag-loze voorzitter nog eens zien. Hoewel, Pieter heeft aangeboden, als zijn Stag klaar is, dat Martin er een keertje mee mag rijden…

Jan Kampuis