Gelderlandrit dd 21 september 2014:

Het zat me dit seizoen qua Stag attendance niet echt mee. Ofschoon ik zelden of nooit ziek ben, lukte me het daardoor toch al direct niet om zelfs bij de eerste en beste rit aanwezig te zijn. Vervolgens strooiden diensten, vakanties en familie verplichtingen ook danig roet in het eten. Zo kwam het dat ik me, voordat het seizoen voorbij zou zijn en met het risico dat mijn Stag niet de garage uit zou komen, voor zowel de Limburg rit, de Veluwe rit als een rit komende zaterdag (welke in onze regio wordt georganiseerd) opgaf.
Een en ander hield nu in dat ik  in de tijdspanne van ruim een maand, drie weekenden, of delen daarvan, daarmee zoet  ben (c.q.  ben geweest). Daarnaast werden de resten van de weekenden gevuld met de verhuizing van mijn dochter zodat het pas na komende zaterdag rustiger gaat worden; maar, dan heb ik ook bijna 2000 kilometer gereden!
Als altijd probeer ik me van tevoren te oriënteren op het weer en nu is het beslist niet zo dat ik alleen maar kom als het mooi weer is, want “opgegeven is opgegeven”, maar met mooi weer is het allemaal net iets leuker en zeker als je graag open rijdt.
Met de Limburg rit hadden we de goede ingeving al op de vrijdagmiddag ervoor te gaan en daarmee hadden we toch maar mooi een groot aantal zonuren binnen die ons op de rit zelf lelijk door de neus zouden zijn geboord.

Enfin, ik zei het al, opgegeven is opgegeven en derhalve startten we vanmorgen rond tien uur met een dreigende lucht die niet veel goeds kon voorspellen. Tot onze verbazing leek het lichter te worden rond Epe, maar we waren nog niet echt optimistisch.

Onderweg speuren we altijd naar andere deelnemers en inderdaad vlak bij Eerbeek ontwaarden we  zelfs een Belgische Stag die helaas  een afslag te vroeg nam. Zo draaiden we om kwart voor 11, nu als één na laatste, de parkeerplaats van de Korenmolen op, waar al 11 Stags zich stonden te koesteren in een zowaar mager zondagmorgen zonnetje.

Na een vriendschappelijk handen schudden zaten we aan de koffie met het traditionele appelgebak. Martien kondigde als eerste de rondleiding in de oliemolen aan; hierop kregen we een bevlogen verhaal van de kleinzoon van de vroegere molenaar die een leuk verhaal hield over de molen, over de geschiedenis ervan en zowaar ook de molen in werking zette om lijnzaad te malen. Ik vind het altijd weer fascinerend om te beseffen dat dergelijke molens al in 1825 draaiden en de korenmolen zelfs al in 1395. Maar goed met 2 flesjes  lijnolie rijker konden we inmiddels buiten vaststellen dat  alle weersvoorspellingen ten spijt de lucht blauw was geworden en dat  de zon zelfs volop scheen; tijd om de kappen te openen en de ritadviezen van Martien aan te horen.
Deze laatste verzekerde ons dat, omdat voor sommigen de ritten niet simpel genoeg kunnen zijn, we niet hoefden te vrezen voor hinderlijke vragen en dito opdrachten en we evenmin bang moesten zijn voor ook maar een zweem van een wedstrijd element. Zonder twijfel zal een deel van het gehoor een grijns van overwinning niet hebben kunnen onderdrukken en zo vertrokken wij met het vooruitzicht om in colonne  de 116 kilometer vol te maken.

Dat zulke dagen nopen tot rally rijden werd weer onderstreept door het feit dat wij steeds auto’s van de “Carnaby Pub Revival Rally” tegen kwamen; het merendeel afzichtelijk modern blik en heel sporadisch een oude Lancia, een gedateerde Fiat en een opgewonden ja zelfs overspannen Pontiac die de straatstenen deed opspatten.

Het moet gezegd worden het rijdt wel relaxed in colonne en zelfs zo relaxed dat wij als makke schapen  achter elkaar aanreden door fraaie bossen, langs indrukwekkende steden over mooie dijkjes. Na een dikke 50 kilometer, bijna bij Zwolle kwamen we tot de ontdekking dat wij, geholpen door het fraaie najaarszonnetje, onze breinen op ‘0 ‘ hadden gezet en aankachelden achter een ongetwijfeld goedwillende kopgroep van drie Stags die om wat voor reden dan ook het spoor bijster waren.

Toen we weer bij de tijd waren hebben we spoorslags met twee andere Stags de steven gewend om net na de eerder genoemde kopgroep, maar wel via de juiste route, bij ons lunchadres aan te komen. Aldaar hebben we de locale restaurateur bijna tot wanhoop gedreven door niet allemaal een zelfde lunch te willen. Dit kwam ons wel op enige extra wachttijd te staan die we hebben kunnen benutten om meerdere (erg) kleine biertjes  te verschalken.

Na de lunch zijn we met een bescheiden groep vol gas achter Willem en Kitty aangescheurd om een, zij het iets minder zonnige-, maar wel zo fraaie rit door bossen en de Veluwse heide te genieten. Onderweg hebben we inderdaad, Pieter Jan, weer eens kunnen vaststellen dat de milieu fanaten ook wat betreft de wildzwijn populatie de plank behoorlijk mis hebben geslagen want de destructie van het gras in de berm, het enige dat we vanuit onze auto’s konden zien, is werkelijk enorm; de rest van de bossen hebben we om veiligheidsredenen maar niet geïnspecteerd.

Maar goed, aangekomen bij het Ford museum in Eerbeek werden we weer gastvrij ontvangen door Martien met borrelhapjes fris, bier en wijn (ja zelfs door hem van huis meegenomen!) en konden we de A-Fords bewonderen; ze zien er stuk voor stuk alsof ze zo uit de showroom komen.
Wel moet ik zeggen dat ik blij ben te kunnen zeggen dat ik nog steeds erg blij ben met mijn Stag maar misschien komt dat omdat het een auto is uit de tijd dat ik zo ongeveer mijn rijbewijs kreeg.
Martien, we kunnen terugkijken op een zeer geslaagde dag met onverwacht fraai open-auto-weer, waarvoor veel hulde en dank!


Max Asjes